Na ruim 2 jaar weer een triatlon, 1/8 afstand

In mijn 47e levensjaar, vorig jaar, kwam er ondanks nog wat serieuze doelen zoals een marathon lopen het niet tot een wedstrijd of evenement, helaas. Het was het jaar dat we van huis veranderde.
Nadat we vorig najaar gesetteld waren op ons nieuwe woonadres werd er een nieuwe poging gedaan voor een marathon voor begin dit jaar. Maar omdat ik kort er voor verkouden werd en de training op het laatst niet goed uitkwam tot de wedstrijd, werd ook dit niet haalbaar.

En toen kwam mijn huidige baan in maart. Dit gaf me meer rust en  regelmaat. Vrij laat dit jaar in mei begon ik op de fiets naar werk gaan wat ik uitbouwde naar gemiddeld 3 x per week. Voorzichtig pakte ik het hardlopen er bij en in augustus zelfs het zwemmen. Dat laatste was belangrijk om te durven denken aan een triatlon wedstrijd. En wat bleek, mijn 2 jaar oude blessure in mijn schouder was weg en ik kon wekelijks een rondje Henschotermeer zwemmen. Mijn sleutelbeen bleek al die tijd scheef te staan. Na een paar keer pijnvrij zwemmen wist ik zeker dat ik wel weer een 1/8e triatlon aan zou durven en zo kwam 3 september op de agenda. Een triathlon in eigen gemeente, Keistadtriathlon Amersfoort. Helemaal mooi om lekker vlakbij huis te gaan doen.

Vorige week zondag was het zover en alle omstandigheden waren perfect. Het weer, ik voelde me goed, erg leuke ambience met de Koppelpoort, zwemmen in de Eem. Een afstand waar niet veel mis kon gaan. Tevens verwachte ik niet veel meer van me en was ik blij als ik voor 1u30m binnen zou zijn. Ik was er notabene even helemaal uit geweest. Verder besloot ik het lekker simpel te houden. Ik liet mijn racefiets zich zelf zijn zonder het ombouwen met een ligstuurtje en ander zadel met zadelpen. Ook de wetsuit liet ik thuis. Voor deze afstand vond ik het verlies in tijd wel te verwaarlozen tegen het gemak zonder een wetsuit en ligstuur.

Niet ruimer en relaxter in mijn tijd bereidde ik zondagochtend mijn spullen voor en fietste ik op gemak naar Eemplein. Daar zette ik ontspannen de spullen neer alsof ik niet weg geweest was en genoot van de locatie waar je normaal andere dingen doet dan zwemmen, fietsen en lopen. Het was een zonnige ochtend met een heerlijke temperatuur.

In de eerste heat van de 1/8e afstand startte ik om 10:30u. Strategisch stelde ik me in het midden bijna achteraan in het zwemveld. In de voorste linies zou ik compleet overzwommen worden dus dat had geen zin. Achteraf weer een uitstekende keuze en naar 150 meter kreeg ik over links, nadat ik wat mensen had ingehaald, ruimte om mijn ritme te zwemmen. En voor ik het wist was had ik 500 meter weer opzitten.

Op de fiets knalde ik met lekker tempo het parcours op om in de eerste kilometer meteen 5 mensen in te halen. Ik had een lekkere tred en het gaf me veel voldoening om een aantal vrouwen al gauw voorbij te gaan alsmede wat tijdritfietsen en een aantal mannen. Het fietsonderdeel is dan ook altijd wel mijn meest favoriete onderdeel.
Het was heerlijk om het parcours te kennen en zo probleemloos alle bochten goed te nemen. Het was een fijn parcours en na 22km reed ik in 39 min al naar parc fermee en dat viel me totaal niet tegen. Ik kon aan het lopen beginnen. Mijn eerste gelletje had ik 20 min voor zwemstart ingenomen, de 2e op de fiets op ongeveer 18km. Zo hoefde ik die niet in te nemen tijdens het lopen. Aan het begin van het parcours stonden ze al met water wat ik over mijn hoofd gooide wat heerlijk was.

Het lopen ging eigenlijk heel goed maar ik moest wel weer wennen aan de hoge hartslag en was bang dat ik dat niet lang zou volhouden en vooral erg zou afzien. Dat laatste wilde ik niet en dus zocht ik een lekker tempo. 2 rondjes van 2,5km en dat was voor het moraal lekker. Voor ik het wist kon ik in het 2e rondje aftellen en zonder te diep te gaan liep ik op de finish af waar ik tot mijn verbazing zag dat ik rond de 1u20m eindigde. In de eindstand was ik 6e van de 45 dames geworden in de categorie 40+. Kijkend naar de tijden van het podium zat daar nog een flink gat van ruim 7 minuten die ik niet had kunnen halen ook niet met de vorm van 2 jaar geleden naar mijn idee. Dus was ik compleet tevreden en blij weer mee gedaan te hebben en het nog te kunnen.

Zonder veel ambitie en verwachtingen hoop ik volgend seizoen weer een beetje het triatlon op te pakken op de 1/8 en OD afstanden. Het blijft een heerlijke sport en het blijft kikke.

Ik gebruik al sinds 2 jaar geen hartslag meer en train zonder vast schema. Dat bevalt prima.

UITSLAG: 1u21m01s | 6e van 45 | 40+ | nr 181| GARMIN

Eerste sportieve uitdagingen op de agenda van 2017

Het jaar 2016 stond allesbehalve in het teken van triathlon of enig andere sportieve uitdaging. Wel ging ik voor mijn werk op de fiets naar werk, heb ik bij vlagen zonder enkele registratie gelopen maar er stonden geen doelen of evenement op de agenda. Het jaar stond vooral in het teken van verkoop van huis en koop en verhuizing naar nieuwe woning. Verder vroeg werk ook nog wel de nodige aandacht waardoor ik geen sportief ritme had laat staan om een doel te stellen.

Per oktober, nadat we wat gesetteld waren in onze nieuwe woning, pakte ik via Garmin een trainingsschema van 16 wkn voor een marathon afstand er bij waarbij ik 3x per week moest trainen. Het schema blijkt helemaal op mijn maat en zodoende heb ik al 7 wkn er op zitten en staan er 2 doelen op de agenda voor 2017:

7 januari -  Florijnwinterloop 10km loop die ik op het tempo van mijn vrouw ga doen om haar te vergezellen bij haar lange afstand na zoveel jaar.

12 februari - Two Rivers Marathon vanuit Zaltbommel, mijn eigen serieuze uitdaging van het jaar waar ik hoop een betere tijd neer te zetten op een, voor mij, 2e marathon afstand. Was mijn debuut in Amsterdam in 2014 in een tijd van 4u34m21s, hoop ik deze met een veel betere beleving en resultaat neer te zetten in het land van Maas en Waal (route). Een kleinschalig evenement in een omgeving wat ik niet goed genoeg ken.

Wat betreft triathlon zit het fysiek nog niet mee. Ik heb nog steeds een aanhoudende schouderpeesontsteking wat mij belemmerd om te gaan zwemmen. Wel jammer omdat ik in 2017 graag wel weer het triathlon wil oppakken.

Momenteel ben ik wel reuze blij met het lopen en dat ik mijn sportieve ritme weer gevonden heb. Ik hoop vanaf maart ook weer het fietsen er bij te nemen.

Toch maar niet

Ik vind het een lastige keuze zo op de vooravond van onze vakantie naar Polen waar mijn hoofddoel zondag 26 juli op de agenda staat, de halve triatlon Challenge in Poznan. Hotel op loopafstand van de start. Nu is de combinatie wedstrijd en vakantie altijd bewust gedaan omdat er bij mogelijke blessures of ander leed bij of voor de wedstrijd in ieder geval dan voor de vakantie naar bestemming is doorgereisd. Dit keer voor ons 2 weken Polen waar we nog niet eerder zijn geweest.

Gisterenochtend ging ik een rondje fietsen en vervolgens naar werk. Met op eind van de dag terug zou dat zo'n 80km moeten wezen en dan had ik, na 1 maand, weer eens die afstand op 1 dag gedaan.
Ik begon rustig met het idee, zonder veel trainingsuren moet dat wel lukken. Helaas had ik bij tegenwind op 40km het zwaar en was ik na mijn rondje Flevopolder met de Beast & Beauty BMCT02 naar huis gefietst. De gedachte was om van thuis nog met de gewone
racefiets De Rose naar werk te gaan. Maar bij thuiskomst, op 53km, had ik er geen zin meer in. Op 45km begon ik al te overwegen of ik nog wel zin heb om in Poznan deel te nemen. Waar ik nu niet kan inschatten of ik de finish wil halen en daar dan mijn fiets voor meeneem op vakantie? Inmiddels is het vakantie met een wedstrijd geworden ipv een wedstrijd met aansluitend een vakantie.

Dan komen mijn valide redenen die ik aan iedereen wil laten weten via deze blog, want mensen moeten snappen waarom ik het niet doe en dat ik het ook heus zonde van mijn geld vind. Veels te veel bezig met wat de buitenwereld mogelijk vind, maar ook dat ik het zelf moet accepteren.
Vervolgens besef ik dat ik met de huidige matige trainingsuren niet mag verwachten dat ik lekker gezellig zonder ambitie de finish ga halen. Want dat idee had ik nog, ach alles lekker rustig aan.
Maar ik heb maanden niet meer fatsoenlijk gezwommen, amper gelopen en nog amperder gefietst. Alle voornemens en bedoelingen waren er wel. Sinds ik mijn nieuwe baan heb, ga ik daar helemaal in  op. Hierdoor worden voorgenomen trainingen door 'nog ff dit doen' aan de kant gezet en uitgesteld in de ochtenden. Dan waren de voornemens om na werk te trainen: 'Na werk toch vroeg klaar en alle tijd'. Alleen werd dat ipv trainen vooral met een vol hoofd moe op de bank in chill modus de Tour de France kijken. In deze laatste maand werden de voorgenomen trainingen steeds uitgesteld of niet gedaan.

Naar de reden en oorzaak van gebrek aan trainingsmoraal, kwam ik dan toch bij mijn nieuwe baan uit. Ik ben zo'n type die bij nieuwe dingen er helemaal voor gaat. Was dat vroeger muziek (drummen en bandjes), vervolgens sporten en dan nu een leuke baan. Laatste is nog nieuw en ik moet er nog de routine in krijgen om dat los te laten als ik wil sporten.
Het is niet dat ik geen triatlon meer wil doen, in tegendeel, maar ik mis wel de 'drive' om vanuit me zelf te willen trainen ipv er toe moeten zetten. Triathlon is momenteel niet mijn hoofddoel meer in het leven. Ook het relativeringsvermogen over het leven en levensstijl zal ongetwijfeld invloed hebben en dat ik mijn piek vorig jaar ook al heb gehaald van de eerste 3 jaar dat ik triatlon doe als enthousiaste amateur.
Gisteren was de fietstocht, een van afzien en besefte ik me dat dit niet anders zou zijn in Poznan komende zondag. Bij thuiskomst vertelde ik het Natasja. Die reageerde gelukkig enorm begripvol.

Het is een gek jaar geweest wat sporten betreft en ik verlang eigenlijk ook wel naar een jaar zonder 'commitment' aan een schema om in de winter weer aan fitness te gaan doen met Insanity en Wim Hof, om in het voorjaar voor te bereiden de Mont Ventoux weer eens te beklimmen in april/mei, om daarna misschien wat kleine triathlon wedstrijden te doen als het trainingsmoraal er weer is.

Gisterenavond in bed twijfelde ik weer. Natas stelde voor om gewoon alle spullen mee te nemen en te mogen stoppen als ik er al na het zwemmen geen zin meer in heb. Van mezelf gunnen dat ik na 1 rondje fietsen mag stoppen.
Vandaag werd ik wakker, dag voor ons vertrek, laatste werkdag voor vakantie, ik voel me wat moe, heb wat lopen niezen, de benen ietsjes stijf ... Nee ik ga even dit blogje schrijven voor mij en de rest van de wereld om te zeggen dat ik ook naast de voornemens van de marathon in Rotterdam en de hele in Almere nu de halve van Poznan verstek laat gaan. Het sportseizoen loopt niet zoals gehoopt, daarentegen heb ik wel weer na ruim 2 jaar een hele leuke (tijdelijke) baan.

Verslag OD Triathlon Huizen 14 juni 2015

Triathlon Huizen ook gedaan. Dat was er een die al een tijdje op mijn verlanglijstje stond. Gisteren eindigde ik als 6e dame in de categorie 40+ met een tijd van 2u41m51s. Niet mijn snelste maar dat had ik dit seizoen niet verwacht. Met een conditie van vorig jaar stond ik waarschijnlijk 3e of 4e in mijn categorie. Het zwemmen ging goed, het fietsen was OK en het lopen viel tegen. Dat laatste was ff slikken maar goed ik kon het ook deels verklaren. Ten eerste had ik al 2 wkn niet meer gelopen na Nieuwkoop en voor de start van deze triathlon begon ik op de fiets met een halve bidon van 500ml. Niet de ideale omstandigheden. Stomme ikke was vooraf lekker aan het drinken gegaan met gedachte nog voor de start de bidon vol te vullen. Echter dat laatste slipte door mijn gedachte toen ik inmiddels bij de zwemstart was die 3km ergens anders was dan de fiets/loop overgang waar ze wel kraanwater hebben. Achteraf had ik mijn bidon nog wel kunnen vullen met het Gooimeer water, maar zelfs daar kwam ik niet meer op zo voor de start van de wedstrijd.

Voor de zwemstart nam ik een slok Gooimeer water wat me prima smaakte en ook tijdens het zwemmen nam ik bewust af en toe een slok. Helaas was dat samen met een halve bidon isotone drank niet genoeg bemerkte ik tijdens het fietsen.

De omstandigheden waren perfect. Weinig tot amper wind, lekker fris (15 graden) dus dat hadden mooie fietstijden moeten opleveren, maar ook daar schoot ik ten opzichte van vorig jaar toch echt tekort in kracht. Op het laatst ook omdat ik zo spaarzaam bezig was met vocht uit de bidon. Dit keer slechte vocht voorraad maar overvloed aan voeding in powerreep en gels.
Ondanks dat vond ik het fietsen niet te belabberd maar bij de overgang voelde ik direct dat het lopen niet zo geweldig was zoals in Nieuwkoop en naar die eerste kilometer die altijd uren lijkt te duren gaf mijn horloge een gemiddelde van 5m41s aan. In de transitie van fietsen naar lopen kreeg ik in de eerste meters een hyperaanval die ik wel weer weg kreeg maar dat gaf me niet echt een geruststellend gevoel. Tijdens het lopen wel aan veel vocht proberen te komen waaronder mijn eigen bidonnetje en aangereikte bekertjes voor over het hoofd en rest half door mijn keel.

Ondanks de niet geweldige looptijd toch nog een 2u41m51s behaald.

Erg leuk om deze triathlon te doen zo lekker dicht bij huis en om na een halve lekker een korter durende wedstrijd af te werken.

Ook de vele bekenden uit de triathlon wereldje ontmoeten voor, tijdens of er na doet me goed. Ik voel me er wel in thuis in de hele entourage. Triatleten zijn heel sportief naar elkaar terwijl er ook gestreden wordt door elkaar aan te moedigen. Ook werd ik begroet door gezichten die ik niet kende en nu nog moet achterhalen van welke digitaal platform dan wel. Dat kan zijn Strava, Garmin, Facebook, mijn blog of triathlonforum.nl. Gelukkig dat ik aan Jack vroeg hoe hij heette toen hij me groetend voorbij liep mij laten wetende dat ik Rose ben van die stukjes op internet. Jack bleek dus Jack te heten.

Naast mijn eigen trouwe support werd ik ook door Henriette aangemoedigd, Facebook en IRL vriendin van ons, die dicht bij de Oostermeent woont. Altijd leuk bekenden tegen te komen :-)

Het was afzien tijdens het lopen maar het gaf me weer genoeg voldoening en zin om door te trainen voor de Challenge halve triathlon afstand in Poznan, Polen waar ik op 26 juli zal starten.

Zwemmen fijn, fietsen buffelen en lopen liep heerlijk - Nieuwkoop

Foto: Wijnand van der Vet

Gisteren een DNF (did not finish) met de halve triathlon van Nieuwkoop, eentje die ik zelf bewust koos te doen en niet door gebrek aan uithoudingsvermogen of blessures. Nee, in tegendeel, de eerste 5km die ik lopend afwerkte gaf me veel moed na de zware fietsrit en de toch iets langzamere zwemtijd (37min had mooi geweest). Maar de aanloop naar de wedstrijd was, op mijn 3 jarige trouwdag, voor Natasja alles behalve relaxed omdat ik al zo 'last minute' mijn voorbereidingen trof in de ochtend en we onderweg ons al afvroegen of ik toch niet te laat voor de start zou komen. Uiteindelijk bleek dat op 5 minuten mee te vallen. Maar een niet relaxte supporter die ook nog de gehele 4:15u in de regen moest supporteren terwijl ik die 100,17km afwerkte, wilde ik niet meer laten lijden. Zelf zag ik Nieuwkoop als training met name ik nog veels te weinig getraind had naar deze aanloop. Daarnaast hadden we in de avond Fleetwood Mac op het programma. Achteraf niet zo'n slimme combi kwa tijd. Met mijn huidige vorm en verwachte tijd, max 6u bezig te zijn, zou het toch wat penibel worden en Natasja was er in de ochtend al niet gerust op.
Tijdens mijn 3e en laatste fietsronde begon het echt te regenen en was er veel wind die zich al in de 2e ronde had aangesterkt. Op de fiets besloot ik Natas niet langer te kwellen en zou haar laten weten dat ik eerder zou stoppen. Zelf dacht ik aan 10km lopen wat 1 uur winst zou opleveren, maar met de regen vond ik 1 loopronde van 5km genoeg. Dus bij T2 liet ik het Natas weten. Overigens was ze zelf er allang over uit dat ik vroegtijdig moest kappen bleek. Als een doorweekte kat keek ze me aan en schreeuwde dat het in Amsterdam naar Ziggo Dome veel gedoe was, volgens de media, om er te komen met de auto omdat ook de TOPPERS daar in de Arena tegelijkertijd optraden. Duidelijk, maar ik was er inmiddels ook over uit en na mijn 5km lopen zouden we zee van tijd hebben, dus geen stress meer.

In de wissel (T2), die ik al babbelend voerde met Natas over wat we gingen doen, begon ik aan mijn 5km met meteen een lekker tempo en waar ik me erg goed voelde. Zo dat was een opsteker want tijdens het fietsen was ik blij bij de gedachte met een gemiddelde tempo van 6 minuten op 1 km. Dat bleek redelijk constant 5m25s gemiddeld te zijn over 5km. Mooi om te weten dat ik de halve met een betere tijd dan 6 uur had kunnen beëindigen.

Bij het zwemmen 5 minuten klaar voor de start keek ik of ik een HUB wetsuit zag met Maarten er in of Carla van Rooijen nog ergens te herkennen met roze badmuts. Een deel van de deelnemers was al in het water en met die badmutsen en donkere wetsuits zag ik ze beide niet. In het water zwom ik naar de startlijn aan de binnenkant van het parcours vlak achter de frontlinie. Nog steeds de beste plek om de zwem te starten wat mij betreft.

Foto: Michel Twaalfhoven

Bij de plons in het water in wetsuit, mijn eerste keer dit seizoen, genoot ik van de frisheid van het water bij het inzwemmen. Vanaf de start zwom ik lekker rustig en zat snel achter voeten die ik per ongeluk steeds aantikte. Ik had geen behoefte om ze voorbij te gaan en probeerde vooral bij de lijn te blijven.

Na 2 rondjes bij het uit water gaan schrok ik van mijn tijd: 40 minuten. Hmm, zo langzaam had ik nou ook weer niet verwacht. Er was wel wat golfslag op de korte gedeeltes maar daar zwom ik redelijk doorheen. Vond het zelfs gaaf om er doorheen te maaien. Het zwemmen ging gewoon lekker ondanks mijn doorhalen vreselijke losgeslagen molenwieken waren die naar het midden van de romp onder mij vandaan manoeuvreerde. Totaal geen techniek en fatsoen om door te glijden. Wel super longen en voelde me ook totaal niet uitgeput. Die extra longinhoud laat zich zo wel zien, mede mogelijk gemaakt door de Wim Hof Methode (WHM).
Mijn blog over mijn WHM DIY en 10 wkn video online cursus is hier te lezen: myWHMdiary.blogspot.com

In parc ferme zag ik Carla van Rooijen (Trivio Long Distance Team) die net achter me zat, wat me verbaasde. In ieder geval kon ik haar succes wensen. Later bleek dat ze met kramp kampte in het water. Dus dat verklaarde haar langzame zwemtijd.

Na de 1e kilometer powerde Carla me voorbij op de fiets en moedigde mij nog aan en ik haar. Het fietsen wilde ik behoudend houden en buffelen met een goed gevoel zonder te pushen. Wat ook goed was omdat vanaf ronde 2 de wind erg toenam. In de 2e helft van het parcours konden we gelukkig wel weer met wind mee knallen.

Foto: Toon Dompeling, www.bokehlicious.nl

Ik mis nog echte power en vond de 2e fietsronde best zwaar en overwoog ik te stoppen. Maar dat was natuurlijk geen training voor een halve en dus toch die 3e ronde in, al is het maar voor het moraal. Ik moet wedstrijdervaring opdoen en bedacht me als ik doorfiets zonder verwachtingen dan zou een loopronde ook prima te doen zijn. En zo geschiedde.
Eten en drinken deed ik gelukkig goed en genoeg onderweg en zo begon ik fris aan mijn rondje hardlopen die ik dus stopte bij 5km.

Ik was heel blij met het lopen en vond het een mooie training. Uiteraard had ik graag gefinisht en merkte bij het lopen dat ik nog rond 5u50m had kunnen eindigen wat absoluut geen slechte tijd is met de magere trainingsuren van dit jaar.

De kop is er af en zondag 14 juni doe ik mee met de OD van triathlon Huizen. Ik heb er zin in. Komende week nog wat fietsbenen bijkweken en dan pompen we ons langzaam klaar voor 26 juli waar ik de halve triathlon zal doen met de Challegen Poznan in Polen.
Mijn Beast & Beauty (BMC TM02) verdient sterkere benen.

UITSLAG: MyLaps / Garmin registratie

Halve van Nieuwkoop, half aan gewerkt

Aankomende zondag 31 mei staat de Halve triathlon van Nieuwkoop op het programma en ik ben er redelijk relaxed onder met deze eerste wedstrijd van het seizoen. En dat terwijl ik nog maar half de tijd heb getraind. Na een gekke wintermaand met een nog gekkere trainingsvoorbereiding waar lichte blessures en achteraf gezien slome trainingsschema voor een marathon me niet bijtijds op de rit kreeg, voel ik me OK onder de omstandigheden.

Eind vorig jaar begon ik met dieper ademhalen in mijn looptrainingen en met de koude douche en ademhalingstechnieken van de Wim Hof Methode (WHM). Ik had hoge verwachtingen die uiteindelijk niet waargemaakt werden. Er kwamen geen snellere tijden in het lopen. Ergo het werd zelfs langzamer. Tijdens Midwintermarathon van Apeldoorn op de 25km afstand werd dat nog even bevestigd in resultaat. Nee ik heb heel lang getwijfeld over de WHM en het loopschema voor de marathon. Natasja, mijn vrouw, zei al snel, je loopt niet in je energie en het ontmoedigt je. Je moet je eigen ding gaan doen en dan maar intensiever ongeacht het schema. Afin, toen er ook nog 1 slechte loop kwam, 3 wkn voor de marathon en mijn 3e blaar op de kleine teen verscheen, besloot ik terug te trekken uit de marathon van Rotterdam.
Vervolgens genoot ik, begin april, 1 volle week van onze vakantie in Normandie waar ik van alles at en dronk zonder restricties en sporten en WHM opzij had gezet. Dat was TOXEN en SLAKKEN van de bovenste plank wat heerlijk was en me even helemaal resette.

Na de vakantie begon ik met trainen op alle disciplines: zwemmen, fietsen en lopen. En het lopen deed ik meteen op mijn manier. Dat gaf een fijn gevoel. De schouderpeesblessure bij zwemmen hield me nog af van veel zwemmen.
Het duurde tot eind april dat ik in mijn trainingsritme kwam wat een beetje op een triathlon trainingsschema begon te lijken. De routine moest er nog inkomen. Uiteindelijk lukte dat in mei maar dat is nu redelijk krap voor de halve triathlon van Nieuwkoop. Maar met minimale trainingsuren probeer ik Nieuwkoop te doen met doel de finish te halen en te beleven als training. Die gedachte geeft rust en voelt goed. Oja en uitstappen mag (DNF).

Ik verwacht geen PR of mooie tijd maar dat hoeft voor mij niet. Wel ben ik reuze benieuwd hoe ik het ga doen met de voorafgaande trainingsuren. Ik weeg 4 kilo zwaarder dan vorig jaar wat effect heeft op looptijd. Daarentegen valt de ademhalingstraining en WHM eindelijk op z'n plaats met sporten. Dankzij het dieper ademen tijdens lopen, fietsen en meer longinhoud bij zwemmen zal ik een veel beter figuur slaan aankomende zondag in vergelijking met de gemaakte trainingsuren. Ook de yoga en stretch oefeningen die ik een paar x per week doe dragen bij aan een beter lijf merk ik.
Tevens herstelt het lijf sneller of is er minder herstel noodzakelijk. Wel moet mijn lijf duidelijk wennen aan trainingsuren van 8,5 uur per week gezien mijn oplaadbare energie behoefte.
Het is heel gaaf te merken dat extra zuurstof nu eindelijk bijdraagt bij sporttrainingen en zich terugbetaalt in resultaat. Tijdens de trainingen voorzie ik het lichaam van meer CO2 door dieper te inhaleren en ontspannen uit te ademen. De diepere ademhaling is al routine geworden. Tijdens het fietsen gebruik ik het dieper ademhalen in D1 als herstellen tijdens het fietsen, zeker na interval of intensieve trainingen. Heel effectief!
Zo had ik afgelopen maandag een looptraining (na maanden weer een 18km) waarbij ik na elke 6km intenser liep, van D1 naar D2 naar op de een na laatste kilometer een sprint in D3. In die kilometer moest ik mijn ademhalingsritme loslaten en sneller en dieper inademen, maar de kracht die tevens vrij kwam en het gevoel van zuurstof toevoer in mijn lijf voelde geweldig. Na 17 km was ik dus nog helemaal niet uitgepierd en genereerde ik met gemak kracht en snelheid.

Dat ik mijn discipline in trainen wat was verloren heeft ook wel te maken gehad met de onregelmaat die ik momenteel heb in mijn leven. Er zijn zoveel dingen wat mij bezighoud, zoals werk zoeken, besparen op kosten (consuminderen),  spullen verkopen, hypotheek herzien, vormgeving aan levensinstelling, welke concessies ga ik straks doen, milieubewust blijven, zwerfafval (#zwerfie) opruimen.  En ondanks dat ik door mijn werkeloosheid zeeën van trainingstijd heb had ik dat niet in mijn hoofd en mijn gevoel. Het is ook sinds vorige maand dat ik het 'Schuld' en 'Schaamte' gevoel eens van me af heb geschud. Naar de buitenwereld ben ik optimistisch en positief en maak ik er het beste van ondanks mijn WW uitkering, en zo voelt het ook met uiteraard af&toe een dip als een baan toch niet op mijn pad is gekomen. Dan knaagt er altijd wel de schuld in me en met schaamte over wat ik doe zoals oa. zwerfafval oprapen maar waar ik me eigenlijk erg goed bij voel.
Ik ben mijn leven aan het vormgeven met een nieuwe levensstijl die past in een toekomst waar ik werk zal 'moeten' aanpakken wat minder oplevert of wat misschien totaal anders is als wat ik hiervoor gedaan heb.
Het loslaten van schuld en schaamte heeft vast ook bijgedragen dat ik nu weer in mijn trainingsritme ben gekomen en dat prestatie onder de gemaakte uren weer voortgang geven. Het moraal is terug en de moed ook ... rest me te gaan genieten van het komende seizoen dan maar zonder PR. Daar heb ik nog jaren de tijd voor. Maar ook daar zou het niet perse om hoeven te draaien ... de belevenis is wellicht wel het hogere goed. En dat laatste ongeacht de voorbereiding goed inpassen is een interessantere uitdaging.

Gelukkig zijn de meeste puzzelstukjes op z'n plek gevallen.

Startbewijs marathon Rotterdam 12 april 2015

Het gaat niet van harte maar zojuist mijn startbewijs voor Marathon Rotterdam​ ter overname aangeboden op marktplaats. Het gaat me helaas niet lukken goed voorbereid de marathon te gaan doen. Afgelopen maandag zware duurtraining met hongerklop en blaar en mentaal afzien wat me meteen terugwierp op het besef dat ik niet zo diep wil gaan om perse te finishen. Een Don Quichotte uithangen is niet mijn drive zoals ik dat zelf meerdere malen heb gedaan en gezien bij anderen. Afzien ala maar niet op het tandvlees finishen, dat is niet mijn 'cup of tea'. De aanloop naar Rotterdam heeft me nu niet kunnen leveren wat ik voor ogen had.
Afgelopen vrijdag kreeg ik na 6km een 3e blaar op dezelfde kleine teen die al ingetapet was. Dit was definitief de druppel om een streep door de marathon van Rotterdam te halen.


Mede door mijn belabberde sportwinter, vergelijken met vorig jaar, heb ik ook op andere disciplines (hardnekkige schouderblessure bij zwemmen, geen fiets trainingsritme) staat de hele triatlon afstand met Challenge Almere-Amsterdam​ momenteel serieus ter discussie. Helaas daar ook geen annuleringsverzekering voor afgenomen. Het is nog in overweging en ga me nu eerst maar even goed lichamelijk herstellen van die kleine teen. Wie had gedacht dat dat ook een showstopper zou kunnen zijn. Volgend weekend vanaf Pasen een weekje weg om vervolgens te kijken hoe ik nog kan opbouwen voor het seizoen en in hoeverre de hele triathlon afstand nog op een bevredigende manier voor te bereiden is.
Sowieso ligt mijn hart en wil aan trainingstijdsbesteding meer in een halve en kortere afstanden krijg ik de indruk. Vorige week op een zonnige zondag lekker in de tuin gewerkt. Dat was ook weer eens heerlijk ipv de geplande duurtraining af te werken. Er is zoveel meer in het leven dan sport en dat besef ik dan ook wel weer. Ik ben meer een Wine & Dine atleet.
Tevens ga ik weer op zoek naar mijn eigen looptraining aanpak en intensiteit. Volgens het rustige duurschema van de afgelopen maanden ben ik in tempo geen steek opgeschoten en ontmoedigde me het geslof me meer en meer. 5x in de week sloffen of 3x wat intensiever in je eigen energie lopen met af & toe de rem er op is volgens mij meer wat bij me past.
Het volgen van een strikt schema heb ik voor de marathon niet waar kunnen maken dus lijkt mij nu een schema voor een hele triathlon ook te hoog gegrepen, zeker zoals ik nu in het leven sta. Best jammer want ik was vorig jaar zo lekker ambitieus met een heerlijke energie om er voor te gaan.

Het is een gekke sportieve winter geweest. Alles wat ik niet verwacht had en helaas leverde de Wim Hof Methode (WHM) ook niet de extras op op het sportieve vlak. Ik had gehoopt dat ik door de WHM techniek betere loopprestaties zou krijgen door de diepere ademhaling. Dit bleef uit ondanks dat ik nu veel dieper adem tijdens het lopen en sneller herstel.  Gelukkig verrijkt het me wel op andere vlakken. Wellicht dat dat ook mijn sportambities in een ander perspectief zet zoals wel meer zaken in het leven.

Tot slot gisteren nog een verkoudheid te pakken (reprise) ... nouja dat kan ik er ook nog wel bij hebben. Na de vakantie maar snel een paar nieuwe zwarte Continental Grand Prix 4000 SII bandjes bestellen want het is zeker niet zo dat ik alles aan de wilgen ga hangen, heb wel zin om te knallen op mijn mooie BMC the beast & beauty. Ach en die hele die kan ooit nog wel ...