woensdag 22 juli 2015

Toch maar niet

Ik vind het een lastige keuze zo op de vooravond van onze vakantie naar Polen waar mijn hoofddoel zondag 26 juli op de agenda staat, de halve triatlon Challenge in Poznan. Hotel op loopafstand van de start. Nu is de combinatie wedstrijd en vakantie altijd bewust gedaan omdat er bij mogelijke blessures of ander leed bij of voor de wedstrijd in ieder geval dan voor de vakantie naar bestemming is doorgereisd. Dit keer voor ons 2 weken Polen waar we nog niet eerder zijn geweest.

Gisterenochtend ging ik een rondje fietsen en vervolgens naar werk. Met op eind van de dag terug zou dat zo'n 80km moeten wezen en dan had ik, na 1 maand, weer eens die afstand op 1 dag gedaan.
Ik begon rustig met het idee, zonder veel trainingsuren moet dat wel lukken. Helaas had ik bij tegenwind op 40km het zwaar en was ik na mijn rondje Flevopolder met de Beast & Beauty BMCT02 naar huis gefietst. De gedachte was om van thuis nog met de gewone
racefiets De Rose naar werk te gaan. Maar bij thuiskomst, op 53km, had ik er geen zin meer in. Op 45km begon ik al te overwegen of ik nog wel zin heb om in Poznan deel te nemen. Waar ik nu niet kan inschatten of ik de finish wil halen en daar dan mijn fiets voor meeneem op vakantie? Inmiddels is het vakantie met een wedstrijd geworden ipv een wedstrijd met aansluitend een vakantie.

Dan komen mijn valide redenen die ik aan iedereen wil laten weten via deze blog, want mensen moeten snappen waarom ik het niet doe en dat ik het ook heus zonde van mijn geld vind. Veels te veel bezig met wat de buitenwereld mogelijk vind, maar ook dat ik het zelf moet accepteren.
Vervolgens besef ik dat ik met de huidige matige trainingsuren niet mag verwachten dat ik lekker gezellig zonder ambitie de finish ga halen. Want dat idee had ik nog, ach alles lekker rustig aan.
Maar ik heb maanden niet meer fatsoenlijk gezwommen, amper gelopen en nog amperder gefietst. Alle voornemens en bedoelingen waren er wel. Sinds ik mijn nieuwe baan heb, ga ik daar helemaal in  op. Hierdoor worden voorgenomen trainingen door 'nog ff dit doen' aan de kant gezet en uitgesteld in de ochtenden. Dan waren de voornemens om na werk te trainen: 'Na werk toch vroeg klaar en alle tijd'. Alleen werd dat ipv trainen vooral met een vol hoofd moe op de bank in chill modus de Tour de France kijken. In deze laatste maand werden de voorgenomen trainingen steeds uitgesteld of niet gedaan.

Naar de reden en oorzaak van gebrek aan trainingsmoraal, kwam ik dan toch bij mijn nieuwe baan uit. Ik ben zo'n type die bij nieuwe dingen er helemaal voor gaat. Was dat vroeger muziek (drummen en bandjes), vervolgens sporten en dan nu een leuke baan. Laatste is nog nieuw en ik moet er nog de routine in krijgen om dat los te laten als ik wil sporten.
Het is niet dat ik geen triatlon meer wil doen, in tegendeel, maar ik mis wel de 'drive' om vanuit me zelf te willen trainen ipv er toe moeten zetten. Triathlon is momenteel niet mijn hoofddoel meer in het leven. Ook het relativeringsvermogen over het leven en levensstijl zal ongetwijfeld invloed hebben en dat ik mijn piek vorig jaar ook al heb gehaald van de eerste 3 jaar dat ik triatlon doe als enthousiaste amateur.
Gisteren was de fietstocht, een van afzien en besefte ik me dat dit niet anders zou zijn in Poznan komende zondag. Bij thuiskomst vertelde ik het Natasja. Die reageerde gelukkig enorm begripvol.

Het is een gek jaar geweest wat sporten betreft en ik verlang eigenlijk ook wel naar een jaar zonder 'commitment' aan een schema om in de winter weer aan fitness te gaan doen met Insanity en Wim Hof, om in het voorjaar voor te bereiden de Mont Ventoux weer eens te beklimmen in april/mei, om daarna misschien wat kleine triathlon wedstrijden te doen als het trainingsmoraal er weer is.

Gisterenavond in bed twijfelde ik weer. Natas stelde voor om gewoon alle spullen mee te nemen en te mogen stoppen als ik er al na het zwemmen geen zin meer in heb. Van mezelf gunnen dat ik na 1 rondje fietsen mag stoppen.
Vandaag werd ik wakker, dag voor ons vertrek, laatste werkdag voor vakantie, ik voel me wat moe, heb wat lopen niezen, de benen ietsjes stijf ... Nee ik ga even dit blogje schrijven voor mij en de rest van de wereld om te zeggen dat ik ook naast de voornemens van de marathon in Rotterdam en de hele in Almere nu de halve van Poznan verstek laat gaan. Het sportseizoen loopt niet zoals gehoopt, daarentegen heb ik wel weer na ruim 2 jaar een hele leuke (tijdelijke) baan.