dinsdag 9 juli 2013

Ironman70.3 Haugesund 7 juli 2013 in 5u30m37s

Waar te beginnen ... 

Opgesomd: alles wat er in zat is er uitgekomen :-)

Ondanks dat ik me graag nog rijk reken op het lopen met het eeuwige 'Als' scenario, waar ik nog lastig van af kom, kan ik zeggen reuze blij en trots te zijn met mijn resultaat. Dat ik me heb weten te verrassen en zeker weet het nergens te hebben laten liggen. Mijn lopen wat ik zo graag sneller had toegedicht is in de realiteit gewoon anders. Daar waar je met een OD of sprint afstand nog sneller loopt dan tijdens je training, heb ik nu in de praktijk geleerd, en al eerder door menigeen's waarschuwing, dat je 70% loopt op een halve (midden) afstand. Fijn weten we dat ook weer, nu de acceptatie nog.

In oktober 2012 besloot ik voor deze Ironman70.3 in Haugesund te gaan trainen en met Joe Friel's triathlon trainings bible was ik ambitieuzer en gedrevener dan ooit te voren voor een sport. Zo serieus dat ik me een hele serieuze tijd toedichtte zonder enige praktijkervaring op deze afstand. Ik rekende me rijk met een totaaltijd van 5u07m wat mij een kwalificatie voor WK Vegas had opgeleverd.
Deze tijd heb ik bij lange na niet gehaald maar het heeft me er toegezet naar RACEDAY in Haugesund waar ik nu met een andere tijd een toptijd voor mezelf heb weten te behalen als debutant die pas vorig jaar mei op haar 43e is begonnen met deze multisport met enkel fietsachtergrond en een beetje lopen.


Wel heb ik ruim mijn zwemtijd ingehaald met 3,5 minuut. Ik had mezelf 9 maanden geleden 37min toegedicht. Maar door een half jaar wekelijks zwemles te volgen in Amersfoort bij Freek (aanrader!) en zelf nog met zwemschema's puur op techniek te trainen heb ik grote vorderingen op het zwemmen gemaakt. Dus met zwemmen zit het wel goed en verwacht volgend jaar nog meer vorderingen enkel door techniekverbeteringen. Ik kwam op RACEDAY uit het water met 33m25s. Mijn eerste verrassing van de wedstrijd omdat ik bij de start nog af&toe in schoolslag moest en na 1,5 wk niet zwemmen niet het gevoel had heel snel te gaan.
Overigens was de waterkant start best ok vergelijken met Nieuwkoop. Daar waar ik bij Nieuwkoop nog 500 meter in een watergevecht zat, zwom ik hier in Haugesund snel strak langs de kantlijn met eigen ruimte na 200 meter. Uiteindelijk was ik 341e overall uit het water. Ik zat in de 1e wave van de 2 wavestarts.



Het fietsen had ik me toegedicht met een gemiddelde van 33,7km/pu in oktober 2012. Waar ik geen rekening mee gehouden had was met een noodzakelijke lagere hartslaggemiddelde en bovenal een heuvelig parcours. Hoewel de Ironman70.3 Haugesund een 560hm op het routekaartje liet zien, hebben mijn registraties hoogtemeters tussen de 727 en 849 aangegeven. En zo voelde het ook op het parcours. Wel heb ik met mijn 31,9km/pu mezelf ruim verbeterd op het fietsen gezien ik niet eerder dit gemiddelde heb weten weg te trappen met dit soort hoogtemeters.

Het fietsen ging ook snel vertrouwd en trapte met gemak ruim boven de 30km/pu en in afdalingen zat ik met gemak op de 50km/pu wat me verraste omdat dit niet zo aanvoelde. De wegen waren nat maar zeer overzichtelijk en heuvelig fietsten we naar het Noorden. Bij de briefing lieten ze weten dat na de 40km op de terugweg we alweer geleidelijk naar beneden gingen. Het was tijdens de klimmetjes dat ik voornamelijk werd ingehaald door een aantal vrouwen en vooral mannen. Maar zoals altijd, zodra het minder steil werd, vlak of afdalend trapte en buffelde ik verder en haalde als een schildpad al die vermoeide hazen op de top weer in. Een bekend beeld wat ik ken uit toertochten in de Ardennen of Zuid Limburg. Wel liet ik al 3 vrouwen hierdoor achter me.
Het parcours was ala Eifel en Ardennen kwa stijgingspercentage en glooiing, maar niet zo lang. Als je klom waren het korte stroken maximaal 500 meter wat goed was voor snel herstel. Op 80km hadden we korte steile klims waar ik ook in koffiemolenstijl naar boven ging om de benen niet meer te forceren.
Omdat ik met veel kracht en hoge intensiteit in de eerste 40km zat te trappen kreeg ik 1 moment het gevoel dat ik mezelf al had opgeblazen en werd even bang dat de batterij leeg zou zijn. Gelukkig viel dat mee en met mijn voeding- en vochtdosering heb ik me genoeg voorzien tijdens de rit. Met dank aan alle ervaringen van andere triatleten die hierover bloggen, schrijven op social media.
Ondanks mijn hoge hartslag in de eerste fase van het fietsparcours, heb ik het idee om rustiger te fietsen losgelaten. Het ging goed dus bleef ik doorknallen. Maar gezien de vele beklimmingen had ik mijn droomtijd inmiddels losgelaten en hoopte op 3u met fietsen binnen te zijn.

Bij aankomst bij T1 (parc ferme) was ik blij verrast met de totale racetijd van 3u25m omdat ik dacht op 3u35m te zitten. Mijn fietstijd: 2u49m17s

Dit gaf moraal en snel ging ik over naar het lopen. Het laatste hoofdstuk ging in, zei ik tegen mezelf en mijn totale tijd van 5u35m zou mogelijk moeten zijn.

Mijn transities verliepen snel en met lopen ging het eigenlijk meteen goed. Op de fiets deden mijn benen pijn in de beklimmingen maar zodra ik met lopen begon voelde ik daar niets van. Mijn loopbenen zijn zeker geen fietsbenen dus problemen met overgang heb ik niet gehad.
Op 1,3 km vlak voor de finishstraat (1e x langs van de 4x) zag ik Natasja staan, die bij ons hotel stond wat aan het loopparcours lag. Ik liep lekker en dat gaf ik haar glimlachend door.





Door de finishstraat op de boulevard zag ik voor het eerst de massa mensen die ons toejuichten en met de spreker en het nummer 'We will rock you' vloog ik voorbij. Ik keek uit om na 4x langs te zijn geweest, te finishen in deze atmosfeer. Maar na de finishstraat ging de weg met een korte steile klim omhoog en daar schoot na de eerste 2 km een krampje in de linkerkuit. Hallo BAM! hier kwam de man met de hamer. Moe en langzaam liep ik door en herstelde op het glooiende parcours maar mijn goede gevoel van de eerste 2 km was helemaal weg. Ik wist me te handhaven en vond dat ik al snel 1/4e van de loopafstand er op had zitten. Ik werd aan alle kanten ingehaald maar bleef in mijn eigen tempo en keek uit naar de eerste helft van het lopen. Na 11 km kon ik voor de laatste keer die vervelende klim tegemoet zien en dan was het aftellen van de kms. Dat ging goed en toen wist ik dat ik het in zelfde tempo ging halen. Op de laatste 6 km kon ik helaas niet meer pushen wat ik me nog van te voren had voorgenomen. Inmiddels zat ik in het standje, alles is prima. Ook ingehaald worden op de laatste 5km door een age grouper in mijn categorie kon me niets meer schelen.
Zelfs op de 3km had ik nog bedacht om wat extra te geven, maar ook daar lukte het me niet meer. Ik zat allang aan mijn plafond en ik vond het  allemaal wel gezegend. 
Op naar de laatste km waar ik eindelijk durfde uit te kijken naar mijn finish en voelde me vrij. In de finishstraat absorbeerde ik de atmosfeer van juichend publiek, zon en finish. Natasja heeft iedere keer op een mooi punt gestaan om mij aan te moedigen en me te registreren met de fotocamera.


In de laatste km liep ik met een glimlach naar de finish en met gorilla-gebaren en handen omhoog op het rode tapijt zette ik nog aan. De tijd verraste me: 5u30m37 en dat terwijl ik dacht op 5u35 te eindigen. Ik had tijdens het lopen bewust niet op de tussentijden gekeken.



Tijdens het parcours zijn we door enthousiaste Noren aangemoedigd met 'Heia heia heia' wat waarschijnlijk 'Go go go' betekent. Heel leuk om ook in het Noordelijke gedeelte van het fietsparcours tijdens een nevelig en regenachtige ochtend Noren te zien die je vol enthousiasme aanmoedigen. En dat door een mooi parcours wat volgens mij een kruising is met wegen als in de Eifel en het landschap van Ierland.

De organisatie van Ironman is fantastisch. Je betaalt er voor maar je wordt enorm ontzorgd met voorbereidingen, tijdens en erna. Wat mij vooral aangreep was toen ik in de ochtend naar de start ging en nog naar mijn fiets liep ter voorbereiding en check en er mellow muziek werd gedraaid op T1. Dat gaf zo'n vredig gevoel van rust en zin krijgen in je wedstrijd. Daar is echt over nagedacht door de organisatie. Ook de aanmoedigingen van de sprekers peppen je goed op. Amerikanen zijn daar echt de beste in. Ik was voor 8u 1 van de vele ironman70.3 'virgins' zoals ze ons noemden. Haugesund zal ik denk ik niet weer doen omdat ik graag een andere IM70.3 uitzoek om te racen in combinatie met vakantie. Hopelijk lukt het Nederland nog eens deze organisatie in ons land te krijgen.

Blij met mijn resultaat en medaille en heb me de volgende dag alvast ingeschreven voor de halve afstand op 14 september in Almere tijdens de Challenge Almere-Amsterdam.


Eigen Garmin registratie
Zwemregistratie
T1 registratie is niet goed gegaan ivm indrukken verkeerde knop
Fietsregistratie
T2 registratie niet zuiver met de matten
Loopregistratie